Dumating siya ng late, sa isa pang laboratory class, at nakapag-usap naman kami ng maayos bago naging busy. Welcoming, comfortable conversation. Medyo malamig ang aura ng klase namin kasi na-open ang ilang issues na pinoproblema naming magkakaklase. Pero wala naman siyang naging epekto sa aming dalawa, I mean, in terms of the mood for the day.
Siguro masyado na akong mababaw, pero may isang oras, more or less, na nag-usap kami, at sobrang sarap sa pakiramdam.
Lumipat siya malapit sa upuan ko near the end of the day. Meron kasi siyang imi-meet na kaibigan at gusto niya, kapag tumakas siya sa klase, hindi masyadong halata, kaya doon siya pumuwesto sa may pintuan. I didn't care anymore what other people, our friends, thought of us; I moved my chair next to her and talked with her until her supposed meeting with the friend she was talking about.
Ang sarap-sarap makipag-usap sa kanya. Ang sarap-sarap lang talaga. She was talking and joking and telling stories - it was so intoxicating, yet again. May nalaman akong sikreto niya. Hindi ko alam kung anong magiging reaction ko pero tinanggap ko nalang. She said it was not something she was proud of, pero para sa akin wala namang naging epekto yun sa kung sino siya. I still love her all the same. Hindi pa niya alam yun. Sa ngayon. Hahaha.
That was a magical hour. I wouldn't trade it for anything else.
Nakatulog nanaman yata siya ngayon, kasi hindi na siya nagreply sa messages ko habang tinatype ko ang post na 'to. Pero okay lang. Masakit yung lalamunan niya at medyo malungkot na rin siya kasi nawawalan na siya ng oras kasama ang pamilya niya. I'm planning to ask her to sit next to me, in a two- or three-hour span, sa byahe papuntang Calaruega, sa retreat. Sana pumayag siya. Kasi, truthfully, wala na akong ibang gustong makatabi at makausap sa byahe na yun kundi siya lang. If ever she doesn't want it, I'd probably sit by myself and listen to my music player and sleep all the way to our destination, not talking to anybody else.
Still, it's a bit crazy. Ngayon iniisip ko na din kung ayaw na niya lang talagang magreply o nakatulog na siya talaga. Woes, woes. Hahaha. Sana yung latter ang reason. O kaya e sana magreply pa siya mamaya.
Oo nga pala. Nagdadalawang-isip na ako sa pag-amin sa retreat. Come what may nalang. Pero sayang parin. Pero ewan. Ah, bahala na.
Siguro masyado na akong mababaw, pero may isang oras, more or less, na nag-usap kami, at sobrang sarap sa pakiramdam.
Lumipat siya malapit sa upuan ko near the end of the day. Meron kasi siyang imi-meet na kaibigan at gusto niya, kapag tumakas siya sa klase, hindi masyadong halata, kaya doon siya pumuwesto sa may pintuan. I didn't care anymore what other people, our friends, thought of us; I moved my chair next to her and talked with her until her supposed meeting with the friend she was talking about.
Ang sarap-sarap makipag-usap sa kanya. Ang sarap-sarap lang talaga. She was talking and joking and telling stories - it was so intoxicating, yet again. May nalaman akong sikreto niya. Hindi ko alam kung anong magiging reaction ko pero tinanggap ko nalang. She said it was not something she was proud of, pero para sa akin wala namang naging epekto yun sa kung sino siya. I still love her all the same. Hindi pa niya alam yun. Sa ngayon. Hahaha.
That was a magical hour. I wouldn't trade it for anything else.
Nakatulog nanaman yata siya ngayon, kasi hindi na siya nagreply sa messages ko habang tinatype ko ang post na 'to. Pero okay lang. Masakit yung lalamunan niya at medyo malungkot na rin siya kasi nawawalan na siya ng oras kasama ang pamilya niya. I'm planning to ask her to sit next to me, in a two- or three-hour span, sa byahe papuntang Calaruega, sa retreat. Sana pumayag siya. Kasi, truthfully, wala na akong ibang gustong makatabi at makausap sa byahe na yun kundi siya lang. If ever she doesn't want it, I'd probably sit by myself and listen to my music player and sleep all the way to our destination, not talking to anybody else.
Still, it's a bit crazy. Ngayon iniisip ko na din kung ayaw na niya lang talagang magreply o nakatulog na siya talaga. Woes, woes. Hahaha. Sana yung latter ang reason. O kaya e sana magreply pa siya mamaya.
Oo nga pala. Nagdadalawang-isip na ako sa pag-amin sa retreat. Come what may nalang. Pero sayang parin. Pero ewan. Ah, bahala na.
No comments:
Post a Comment