November 15. Three days from our last *perfunctory* talk. At bago pa yun, ang isang almost-a-week of silence.
October 30, 2011. Remember the "should-be-a-grand-birthday" thought? Tinuloy ko siya. Inaya ko siya sa isang concert at swerte namang pumayag siya. Despite all the (for-me-it-seems) misunderstandings and 'distance', pumayag siya. We had a wonderful night; or maybe it was just me. Hindi ko naman talaga masigurado kung nag-enjoy ba siya sa company ko o sa artist lang na nagperform. But she said she was happy and she was very grateful, so I, yet again, felt all warm inside. I thought it could be the start of something magical. Ay, mali. The start of something magical again, kasi bago pa ang kung-ano-mang-reason-kung-bakit-nagkadistance-na-hindi-ko-naman-alam, it was what I felt. And what she seemed to have felt, as well.
November 1, 2011. Birthday niya. Swerte namang wala ang mga magulang ko, I could do something reckless and different without holding back. Dahil may birthday gift na talaga ako sa kanya (concert worth millions), hindi na dapat talaga ako magreregalo sa mismong araw ng birthday. Pero naramdaman ko kasi na parang may.. kulang, na parang meron pa akong dapat gawin.
E diba nga wala na talaga akong planong magregalo para sa araw na yun? Wala tuloy akong nakahandang regalo. Kaya buong araw (literally) ako naghanap ng maibibigay sa kanya. Naikot ko nga yata ang karamihan ng parte ng Quezon City na alam ko, para lang mahanap yung gusto ko talagang ibigay sa kanya. Pero inabot na ako ng gabi, almost-empty gas tank at sakit ng ulo't katawan, kaya nagsettle nalang ako sa isang unromantic pero full-of-meaning na regalo. Take your time.
11pm. Sabi ko sa kanya nasa probinsya ako para masurprise naman siya. Nung tinawagan ko siya at sinabing nasa labas ako ng pintuan nila, nagtunog nagulat-pero-masaya naman siya. Lumabas siya at sinundo ako. Sabi ko madali lang ako pero pinapasok niya ako at nakasama ko ang iba pa naming kaklase. Hiyang-hiya na talaga ako kasi para akong biglang tumalon sa isang stage at iniharap sa isang audience na hindi naman dapat nanunuod. Pero, okay lang, para sa kanya. Yun nga lang, kinailangan ko na talaga umuwi nun.
Noong dumami pa lalo ang tao, hindi ko na kinaya. Nahiyang-nahiya na + kailangan ko na talaga umuwi = umalis ako agad pagdating ng mas madami pang 'surprises'. At isa pa, siya lang naman talaga ang gusto kong makita nun, kaya hindi na ako nagpatagal pa. I thought there was something wrong with my surprise and that night in general, pero hindi ko masabi kung ano. Basta pakiramdam ko lang meron. May mali. Alam mo yun, parang eksena sa 500 Days of Summer: expectations, reality. Hindi katulad nung expectations ng movie yung sa akin, but you get the point.
At, pagkatapos nun, hindi ko na naman alam kung anong nangyari.
Bigla nanamang naging cold ang distance namin. I tried to make efforts, like I always had, pero ayun. Parang napipilitan na lang ulit siyang mag-keep up sakin. Ang hirap din pala. Hindi ko alam kung kaya ko pa.
It's been days since we last talked. I miss the old times. I miss the talks, I miss being with her, I miss being able to tell her everything. Hay. Ano ba kasing nangyari. Katulad ng mga nangyari bago 'to, hindi na ako makapag-open up sa kanya ng katulad ng pag-open ko dati. I feel like we really are growing apart; really, really growing apart, away from each other. Parang ang lapit na sa point of no return. Mahal ko parin siya, and I guess it'd stay this way even though this is happening. Pero ayun. Akala ko okay lang sa akin na mag-effort ng mag-effort kahit na parang tine-take for granted ang efforts na yun. Ang hirap din pala. Sa totoo lang hindi na nga ako nag-e-expect ng reciprocation, not that it looks like she'll give it to me; sino ba naman ako. Pero kahit yung friendship man lang namin, i-treasure ko. It means a lot. For me.
Ngayon hindi ko na alam talaga ang gagawin ko. Wait? Hold on? Ayoko namang mag-let go sa bagay na nagbigay ng meaning ulit sa existence ko after a long, long, long time. Can somebody please tell me what to do. Sigh.
October 30, 2011. Remember the "should-be-a-grand-birthday" thought? Tinuloy ko siya. Inaya ko siya sa isang concert at swerte namang pumayag siya. Despite all the (for-me-it-seems) misunderstandings and 'distance', pumayag siya. We had a wonderful night; or maybe it was just me. Hindi ko naman talaga masigurado kung nag-enjoy ba siya sa company ko o sa artist lang na nagperform. But she said she was happy and she was very grateful, so I, yet again, felt all warm inside. I thought it could be the start of something magical. Ay, mali. The start of something magical again, kasi bago pa ang kung-ano-mang-reason-kung-bakit-nagkadistance-na-hindi-ko-naman-alam, it was what I felt. And what she seemed to have felt, as well.
November 1, 2011. Birthday niya. Swerte namang wala ang mga magulang ko, I could do something reckless and different without holding back. Dahil may birthday gift na talaga ako sa kanya (concert worth millions), hindi na dapat talaga ako magreregalo sa mismong araw ng birthday. Pero naramdaman ko kasi na parang may.. kulang, na parang meron pa akong dapat gawin.
E diba nga wala na talaga akong planong magregalo para sa araw na yun? Wala tuloy akong nakahandang regalo. Kaya buong araw (literally) ako naghanap ng maibibigay sa kanya. Naikot ko nga yata ang karamihan ng parte ng Quezon City na alam ko, para lang mahanap yung gusto ko talagang ibigay sa kanya. Pero inabot na ako ng gabi, almost-empty gas tank at sakit ng ulo't katawan, kaya nagsettle nalang ako sa isang unromantic pero full-of-meaning na regalo. Take your time.
11pm. Sabi ko sa kanya nasa probinsya ako para masurprise naman siya. Nung tinawagan ko siya at sinabing nasa labas ako ng pintuan nila, nagtunog nagulat-pero-masaya naman siya. Lumabas siya at sinundo ako. Sabi ko madali lang ako pero pinapasok niya ako at nakasama ko ang iba pa naming kaklase. Hiyang-hiya na talaga ako kasi para akong biglang tumalon sa isang stage at iniharap sa isang audience na hindi naman dapat nanunuod. Pero, okay lang, para sa kanya. Yun nga lang, kinailangan ko na talaga umuwi nun.
Noong dumami pa lalo ang tao, hindi ko na kinaya. Nahiyang-nahiya na + kailangan ko na talaga umuwi = umalis ako agad pagdating ng mas madami pang 'surprises'. At isa pa, siya lang naman talaga ang gusto kong makita nun, kaya hindi na ako nagpatagal pa. I thought there was something wrong with my surprise and that night in general, pero hindi ko masabi kung ano. Basta pakiramdam ko lang meron. May mali. Alam mo yun, parang eksena sa 500 Days of Summer: expectations, reality. Hindi katulad nung expectations ng movie yung sa akin, but you get the point.
At, pagkatapos nun, hindi ko na naman alam kung anong nangyari.
Bigla nanamang naging cold ang distance namin. I tried to make efforts, like I always had, pero ayun. Parang napipilitan na lang ulit siyang mag-keep up sakin. Ang hirap din pala. Hindi ko alam kung kaya ko pa.
It's been days since we last talked. I miss the old times. I miss the talks, I miss being with her, I miss being able to tell her everything. Hay. Ano ba kasing nangyari. Katulad ng mga nangyari bago 'to, hindi na ako makapag-open up sa kanya ng katulad ng pag-open ko dati. I feel like we really are growing apart; really, really growing apart, away from each other. Parang ang lapit na sa point of no return. Mahal ko parin siya, and I guess it'd stay this way even though this is happening. Pero ayun. Akala ko okay lang sa akin na mag-effort ng mag-effort kahit na parang tine-take for granted ang efforts na yun. Ang hirap din pala. Sa totoo lang hindi na nga ako nag-e-expect ng reciprocation, not that it looks like she'll give it to me; sino ba naman ako. Pero kahit yung friendship man lang namin, i-treasure ko. It means a lot. For me.
Ngayon hindi ko na alam talaga ang gagawin ko. Wait? Hold on? Ayoko namang mag-let go sa bagay na nagbigay ng meaning ulit sa existence ko after a long, long, long time. Can somebody please tell me what to do. Sigh.
No comments:
Post a Comment