After the text last night, hindi ako nakatulog ng maayos. Puyat ako, kasi iniisip ko kung ano ba talagang nangyari sa kanya. Gising ako halos buong magdamag para kung sakaling kailangan niya ng kausap, nandun ako. Alam kong iba 'to, kasi dati naman kahit hindi maganda ang nararamdaman niya, kinakausap niya ako. Ngayon hindi.
She was so quiet at school. It's not like her. Hindi siya ngumingiti, hindi nakikipag-usap, ganun. Hindi din maganda ang pakilasa ko kasi hindi nga ako nakatulog. Antok na antok ako. Ganun kami hanggang mag-lab. Pag lab ko lang kasi talaga siya nakakausap ng maayos. Kasi siguro dahil walang papansin sa amin dun, hindi unusual na lapitan ko siya, ganun. I don't know if she feels the same way on our pilfered time there, pero ganun talaga.
She sat near me. But still as quiet as ever. Hindi ko na alam iisipin, hindi ko na alam gagawin, gusto ko na talaga siyang kausapin at siguraduhing okay lang siya.
I made a paper airplane. Di ko na kasi talaga alam kung anong pwedeng gawin para ma-break yung cold air. May nakasulat dun, tinanong ko kung ok na ba siya. She took it, paused for a bit, then she went out. Wala na akong idea talaga, I couldn't take the ambiance any longer. Lumabas din ako ng medyo matagal.
Pagbalik ko, inalok niya ako ng milk tea na binili ng isa pa naming kaibigan. A sign of everything's fine siguro. Nagkausap na kami, pero sobrang antok ako nun, kaya hindi ko siya nakausap ng maayos. Pero dahil nandun ulit siya malapit sa akin, intoxicated nanaman ako. Haha.
Hindi niya sinabi sa akin yung reason kung bakit siya nagkaganun kahapon (and to an extent, ngayon). Surface of things lang ang alam ko, vague idea, coming from the messages she sent me afterwards. Ngayon. But she seems to be better. And that's what matters. Meron pa naman sigurong dadating na panahon na ikukwento niya sa akin yun. Sana.
Kausap ko parin siya hanggang ngayon. Katulad na ulit ng dati naming usapan, balik sa dati, comfortable talk. Okay na ako dito.
She was so quiet at school. It's not like her. Hindi siya ngumingiti, hindi nakikipag-usap, ganun. Hindi din maganda ang pakilasa ko kasi hindi nga ako nakatulog. Antok na antok ako. Ganun kami hanggang mag-lab. Pag lab ko lang kasi talaga siya nakakausap ng maayos. Kasi siguro dahil walang papansin sa amin dun, hindi unusual na lapitan ko siya, ganun. I don't know if she feels the same way on our pilfered time there, pero ganun talaga.
She sat near me. But still as quiet as ever. Hindi ko na alam iisipin, hindi ko na alam gagawin, gusto ko na talaga siyang kausapin at siguraduhing okay lang siya.
I made a paper airplane. Di ko na kasi talaga alam kung anong pwedeng gawin para ma-break yung cold air. May nakasulat dun, tinanong ko kung ok na ba siya. She took it, paused for a bit, then she went out. Wala na akong idea talaga, I couldn't take the ambiance any longer. Lumabas din ako ng medyo matagal.
Pagbalik ko, inalok niya ako ng milk tea na binili ng isa pa naming kaibigan. A sign of everything's fine siguro. Nagkausap na kami, pero sobrang antok ako nun, kaya hindi ko siya nakausap ng maayos. Pero dahil nandun ulit siya malapit sa akin, intoxicated nanaman ako. Haha.
Hindi niya sinabi sa akin yung reason kung bakit siya nagkaganun kahapon (and to an extent, ngayon). Surface of things lang ang alam ko, vague idea, coming from the messages she sent me afterwards. Ngayon. But she seems to be better. And that's what matters. Meron pa naman sigurong dadating na panahon na ikukwento niya sa akin yun. Sana.
Kausap ko parin siya hanggang ngayon. Katulad na ulit ng dati naming usapan, balik sa dati, comfortable talk. Okay na ako dito.
No comments:
Post a Comment